ห้วงแห่ง...วันเวลา...เดินทางผ่านพ้นอดีตกาลยาวนานเกินกว่าใครบางคนจะพร่ำหวลหมายจำ... ในห้วงคำนึงลึกๆแล้วความทรงจำที่บาดลึกยากเยียวยาบาดแผลได้... หากมีเพียงแม้สายลมอดีตพลิ้วไหวผ่านแค่แผ่วเบา...เท่านั้น...หลายคนอาจคลาคล่ำด้วยน้ำหล่อเลี้ยงคลอเบ้าตา...ใครกันหนอที่พอจะเข้าใจ...ใครกันหนอที่พอจะเป็นคน...ปลอบโยนความรู้สึกยามอ่อนหล้าในห้วงคำนึงนั่น...หรือว่า...ช่างมัน..
....ฉันถอนเท้าจากแป้นคันเร่งในเสี้ยววินาที โดยสัญชาตญาณ แตะแป้นเบรกเล็กน้อย จนเมื่อรถคู่กายจอดสนิท...
นั่งมองสายน้ำฝนผ่านกระจกหน้ากลางแสงไฟสาดส่อง...เห็นเพียงม่านสายน้ำที่เทกระหน่ำกระทบแสงแวววาวพร่างพราย หันมองสองข้างทางอันเปลี่ยวโพ้นมืดมิดเหมือนหลับตา ฉันเหน็บเปลี่ยวกลางสายลมไหวของเจ้าเครื่องปรับอากาศนั่นเพียงลำพัง...โลกใบน้อย...ฉันอยู่ที่ใดหนอ...ย้อนหันกลับมองหลัง หามีแสงส่องเหลืองนวลตาเหมือนเคยไม่ ช่างแสนมืดมิดเหลือล้น...
นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่....โอ...หนอ...ฉันหลงทางหรือฉันใด ฉันหลงทางมาไกลแค่ไหนกันหนอ...แสงเขียวเรืองกระพริบข้างหน้าปัดเข็มไมล์นั่นบอกเวลา สามนาฬิกาสี่สิบนาที เวลาล่วงผ่านสิบสองชั่วโมงแล้ว ฉันยังเคว้งคว้างคลำหาหนทางสู่จุดหมายปลายทางไม่เจอ ฉันมาทำอะไรหนอ ทำไมฉันถึงโหยหาความว่างไร้ในใจตนแบบนี้...ทำไม... ห้วงคำนึงในใจผุดขึ้นซ้ำๆ...ฉันเหน็บหนาวท่ามกลางโลกใบน้อย...จริงๆหรือไร...
ฉันสะดุ้งสุดตัวกึ่งหลับ...เมื่อแผดเสียงเสียบแก้วหู ตัวรถโคลงเล็กน้อย ภายในเบาะนั่งคนขับ เข็มขัดนิระภัยยังโยงตัว... ฉันลืมตาพร่าพรายมองกระจกประตู แสงสาดเรืองรองยามไก่โห่ช่างสวยงามเหลือหลายแตกต่างกับเมื่อคืนเหมือนอยู่กันคนละโลก ข้อความวิ่งแวบผ่านสายตา กรุงเทพฯ-หนองคาย ส่วนป้ายข้อความข้างทางซ้ายมือ อ่านได้ว่า ‘อ. บ้านม่วง ยีนดีต้อนรับ’....
ฉันบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องยนต์เมื่อท้องเริ่มส่งสัญญานความหิว บอกตัวเองว่า...จุดหมายข้างหน้าคงมีของกินประทังความหิว...
ผู้คนขวักไขว่จับจ่ายตลาดเช้าหนาตาของกินคุ้นเคยหลากหลาย...มุมหนึ่งของอีกฟากถนน หลวงตาเดินนำหน้าพระหนุ่มสองรูป...หลังสุดไกลเป็นเณรตัวน้อยกระเตงบาตรลุกลนหันมองซ้ายทีขวาที ความสำรวมช่างต่างกันเหลือหลายกับหลวงตาผู้เดินหัวแถว...หัวมุมข้างหน้าถัดจากหลวงตาออกไปเล็กน้อย สาวผมยาวตำขลับมัดมวยเบี่ยงไหล่ รูปร่างผิวพรรณ กริยาท่าทางแตกต่างจากคนพื้นเพ....กางเกงนอนกับเสื้อแพรขาวบางเป็นอาภรณ์ที่เธอสวมใส่เช้านี้...ออกจะรุ่มร่าม..แต่ช่างดูดี...โต๊ะเล็กวางของใส่บาตรข้างตัวมีกำดอกไม้สด ผลไม้ อาหารคาวหวานหลายอย่าง...รอพร้อมหลวงตา...
กลิ่นกาแฟร้อนถ้วยแรก...หอมโชย...ดึงห้วงความคิดละสายตาฉันจากภาพจีวรที่อยู่ฟากถนนฝั่งโน้นมาตามกลิ่นหอมอบอวลของกาแฟแท้สูตรโบราณ...